سبز کوثر

عکس‌ها یادگارهای گذشته‌اند، آثاری از آن‌چه رخ داده ‌است. اگر زندگان آن گذشته را به دوش کشند، اگر گذشته تبدیل به بخش جدایی‌ناپذیر از فرایندی شود که در طی آن مردم تاریخ خود را می‌سازند، آن‌گاه همه‌ی عکس‌ها دوباره متنی زنده به‌دست خواهند‌ آورد، و به‌ جای آن‌که لحظه‌هایی بازداشته ‌شده باشند، هم‌چنان در زمان وجود خواهند ‌داشت. شاید عکاسی پیشگویی حافظه‌ای انسانی است که باید در آینده به طور اجتماعی و سیاسی تحقق یابد. چنین حافظه‌ای هر تصویری از گذشته را، هرقدر فاجعه‌آمیز و هرقدر به گناه آلوده، در حصار تداوم خویش خواهد گرفت. تمایز میان استفاده‌های خصوصی و عمومی از عکاسی از میان برخواهد خواست، خانواده‌ی انسان وجود خواهد داشت.